Վաղոյի գործարքը

Իրիկունը Վաղոն ներս մտավ՝ շատ բարձր տրամադրությամբ ու ձեռքի օղու շիշը շրխկացրեց սեղանին․

- Մաղարիչ եմ բերել, հարևան, բաժակները բեր։

- Խեր ըլնի, Վաղո, էդ ի՞նչ լավ բան ա պատահել։

- Վերջը տղուս համար տուն առա, ու շատ հարմար գնով։

- Ինչքա՞ն տվիր։

- Հարյուր հազար էր ասում, բայց տասը հազար իջացրի։

- Շատ ապրես, մեծ տուն ա՞։

- Դե, մի քառասուն քառակուսի։

- Էդ կենտրոնում ես առե՞լ։

- Չարբախում։

- Այ քեզ բան, ուրեմն ընտիր սարքած ա ու մի տասը հատ էլ գարա՞ժ ունի։

- Չէ, պետական վիճակ ա ու ոչ մի գարաժ էլ չունի։

- Լավ էլի, Վաղո, հերիք չի ախմախություն ես արել, հլը մաղարիչն էլ բերել ե՞ս։

- Մի վռազի, հարևան, դա մի շատ կարևոր առավելություն ունի, էսօր հանրապետությունում էդպիսի տուն չես գտնի։ Ասեմ ավելին՝ սփյուռքում էլ չես գտնի։

- Էդ ի՞նչ առավելություն ա որ։

- Դե գիտես, մինչև տունը նայելը՝ առաջինը հարևանների մասին հարցրի։ Ասի տեսնեմ՝ հո էդ շենքում էլ նիկոլականներ չե՞ն խլվլում։

- ՈՒ ի՞նչ։

- Տանտերն ասաց, որ ամբողջ շենքում ոչ մի նիկոլական չկա, պատկերացնու՞մ ես։

- ՈՒ դու էլ հավատացի՞ր։

- Դե մարդը երդվեց․ համ կնկա արևով, համ էլ հեծանիվի։

- Բա ո՞նց տասը հազար իջավ։

- ՈՒրեմն արդեն գնում էինք նոտարի մոտ, մեկ էլ առաջին հարկի դռներից մեկի վրա գիտե՞ս ինչ կարդացի։

- Ի՞նչ։

- «Ապագա կա՛, կա՛ ապագա»։

- Բա ի՞նչ ասիր։

- Ասի՝ արա՞, բա էս ի՞նչ ա, էս տեսակ ղախպություն ո՞վ կգրի՝ նիկոլոիդից բացի։

- Ի՞նքը ինչ ասաց։

- Ասաց, որ մենակ էդ մեկն ա, էն էլ համարյա էդտեղ չի լինում, ամեն օր մի տանն ա քնում։ Ես էլ ասացի՝ որ մի հատն էլ ա հերիք, որ ամբողջ շենքի կյանքը հարամի։ ՈՒ դրա համար տասը հազարով գինը գցեցի։ Լավ եմ արել, չէ՞։

- Է՜, Վաղո, միամիտ բան ես արել։

- Խի՞ որ։

- Պիտի հատ-հատ բոլոր դռները ծեծեիր ու մարդկանց խոսացնեիր։ Եթե էդ իմ իմացած Չարբախն ա, ուրեմն պիտի էդ տունը քեզ ձրի տային, հլը մի հարյուր հազար էլ վրադիր տային։

- Լավ էլի հարևան, էդքան վստահ ե՞ս։

- Հաստատ, էդ դառը դատած փողդ հլը մի կողմ, տղեդ ա ափսոս, մի էրկու շաբաթում խարաբ են անելու ու գիտե՞ս իրա դռան վրա ինչ ա գրելու։

- Ի՞նչ։

- «Հեծանիվը կյանք ա, Արարատն էլ՝ բիզիմդիր»։

- Յա՛խք արա, ուրեմն էս արաղը իզուր բերեցի՞․․․

Կարո ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ